Pochodzenie Amarantusa?
Amarantus zboże z odległych wieków, które dotarło na europejskie stoły. Szarłat polska nazwa tego prastarego i odległego gatunku parazboża. Odnalezione podczas odkrywania Ameryki przez żeglarzy Krzysztofa Kolumba zostało przywiezione do Europy w postaci ozdobnych kwiatów do europejskich ogródków, przez wiele lat pozostawało rośliną ozdobną. Dopiero w XXI wieku poddano badaniom to maleńkie ziarenko przypominające ziarnko maku, wówczas okazało się że jest ono bardziej wartościowe niż rodzime europejskie zboża. Od tego momentu amarantus zaczął zdobywać popularność i zaczął być uprawiany jako zboże.
Do dnia dzisiejszego Szarłat uprawiany jest w dużych ilościach w krajach Ameryki Łacińskiej, Indiach i niektórych krajach Afryki. Polska również uprawia Szarłat główny ośrodek upraw tej rośliny to Lubelszczyzna, na Lubelszczyźnie uprawia się 90% polskiego Amarantusa.
Amarantus botanicznie nie jest podobny do zbóż dlatego nazywa się go para zbożem. Roślina ta uprawiana masowo ma jeszcze jeden bardzo korzystny wpływ na środowisko, a mianowicie ma ona dużo większe zapotrzebowanie na dwutlenek węgla niż nasze rodzime rośliny, dlatego warto go uprawiać nawet jako roślinę ozdobną.
Nasiona Amarantusa to drobne ziarenka, wielkością przypominające ziarenko maku. W smaku są łagodne i lekko orzechowe.
Jak gotować Amarantus?
Amarantus należy ugotować aby był zdatny do spożycia. Gotuje się go podobnie jak kaszę w lekko osolonej wodzie, do momentu aż uzyska oczekiwaną miękkość. Ugotowany i odcedzony dodatkowo przepłukany pod bieżącą wodą można dodawać do zup, sałatek, jogurtów czy mussli. Amarantus w sklepach występuje również w postaci przygotowanej do bezpośredniego spożycia, jest amarantus ekspandowany czyli przygotowany w taki sposób jak popcorn, tak preparowany Szarłat nazywamy poppingiem z Amarantusa. Amarantus można spotkać również w postaci ziarna tłuczonego, czyli płatków z nasion amarantusa, a także w postaci mąki.
